Opowieści NIE BĘDĘ TWOJĄ LALECZKĄ Spotkanie z JESSIE BURTON

— Jak wspominacie dzień moich narodzin? — pyta. Na dywaniku, na fotelu — milczenie. Cornelia sięga po następną bułkę i nakłada jajecznicę.
— Przecież wszyscy przy tym byliście — mówi Thea. — No więc?
Ciotka Nella spogląda w stronę ojca Thei. Ten odwzajemnia spojrzenie.
— Byłeś przy tym, tatku, prawda? — dopytuje Thea. — Czy może przyszłam na świat sama?
— Wszyscy przychodzimy na świat sami — zauważa ciotka.
Cornelia przewraca oczami, ojciec milczy. Zawsze to samo.
Thea wzdycha.
— Nie cieszyliście się z moich narodzin. Ożywiają się i patrzą na nią w osłupieniu.
— Przeciwnie! — wykrzykuje Cornelia. — Cieszyliśmy się bardzo! Byłaś dla nas błogosławieństwem!
— Coś się wtedy skończyło — nie odpuszcza Thea. Ciotka przymyka oczy.
— Ale i coś się zaczęło — oponuje ojciec. — To był najlepszy możliwy początek. A teraz: czas na podarki. Thea wie, że została pokonana — znowu. Najłatwiejsze wyjście: zjeść jeszcze jedną bułkę z masłem i rozpakować prezenty. Pudełko jej ulubionych herbatników cynamonowych od Cornelii, a od ojca i ciotki — a więc zwracają uwagę przynajmniej na jakąś część jej osobowości — dwa bilety na przedstawienie Tytusa, dziś po południu.
— Miejsca na galerii? — Thea czuje żywsze bicie serca.
To naprawdę szczodre. — Ach, dziękuję!
— Nie co dzień kończy się osiemnaście lat — uśmiecha się ojciec.
— Na pewno będziemy się dobrze bawić — rzuca Cornelia. — Ty i ja.
Thea ogląda ich rozpromienione twarze. To jasne, że zaplanowali, kto jej będzie towarzyszył — a takie rozwiązanie ma sens, gdyż ojciec będzie musiał za chwilę wyjść do swojej pracy kancelisty w Kompanii Wschodnioindyjskiej, a ciotka nie przepada za teatrem.
— Dziękuję, Cornelio — mówi, a jej dawna niania podaje jej dłoń do uściśnięcia.
Tytus jak mało która sztuka ocieka przemocą, a Thea najbardziej lubi romanse. Leśne sielanki, senne marzenia na wyspach, gdzie wszystko tak się gmatwa, nim na powrót stanie się proste. Thea nieustannie zaciąga ciotkę albo Cornelię do miejskiego teatru, odkąd skończyła trzynaście lat. Przychodzą wcześnie, płacą za wstęp i dodatkowo po dwa stuivery za miejsca stojące — bez szans na balkon, nie wspominając już o loży — i czekają, aż sześćset dziewięćdziesiąt osiem innych ludzkich ciał zapełni budynek. Ucieczki w komedię albo tragedię są dla Thei niczym powroty do domu. Jako szesnastolatka metodą błagań i pochlebstw, mimo zagorzałego sprzeciwu Cornelii, nakłoniła rodzinę, by ta pozwoliła jej od czasu do czasu pokonać w pojedynkę ten pięciominutowy odcinek dzielący ich dom od teatru, pod warunkiem że po spektaklu wróci prosto do domu. Do momentu poznania Waltera za kulisami pół roku temu Thea dotrzymywała swojej części umowy. Ale rzeczywistość się zmienia. Konieczne są pewne fortele. Spędzane z nim chwile doliczała do czasu trwania spektakli. Zmyślała nawet tytuły oraz terminy przedstawień, by móc zakraść się za kulisy i go tam zastać. Rodzina nigdy niczego nie podejrzewała. Ani razu nie sprawdziła, czy ta farsa albo tamta tragedia jest naprawdę grana. I choć Thea chwilami czuje wyrzuty sumienia, miłość jej i Waltera jest zbyt ważna. Mają swój romans, niespisany, rozgrywający się na tyłach Schouwburga, a jego słów — zapisanych w sercu — nic nie wymaże. Thea wie, że nigdy z niego nie zrezygnuje.
— Nie zapomnij o dzisiejszym wieczorze — upomina ją ciotka. Thea podnosi wzrok znad trzymanych w dłoni biletów.
— Dzisiejszym wieczorze?
Widzi to: szybki, płytki wdech, znak, że ciotka jest poirytowana.
— Zapomniało ci się? — mówi ciotka Nella. — Bal u pani Sarragon z okazji Epifanii. Theo, to cud, że nas zaproszono. Niby po co umizguję się do Clary Sarragon już od Świętego Michała?
Thea zerka na kamienną twarz ojca i postanawia zaryzykować.
— Nie lubicie tych ludzi. Po co tam w ogóle idziemy?
— Bo tak trzeba — odpowiada ciotka Nella, podchodząc do wysokich i szerokich okien salonu, by wyjrzeć na Herengracht, kanał Pański.
— Ale dlaczego? — drąży Thea.
Nikt nie odpowiada, więc Thea postanawia wyciągnąć ostatnią kartę w swojej talii.
— Czy Clara Sarragon nie jest aby właścicielką plantacji w Surinamie?
Atmosfera w pokoju gęstnieje. Thea wie, że ojciec trafił do tej kolonii i tam stał się niewolnikiem, a gdy miał szesnaście lat, jej dziś już nieżyjący wuj sprowadził go do Amsterdamu. Słyszała tylko jedną opowieść o tamtym czasie, od Cornelii — o tym, jak amsterdamki kładły ojcu na włosach śpiewające ptaszki; ten obraz zawsze wywoływał u Thei zażenowanie. Poza tym Thea nie ma dostępu do tej studni, na której dnie ukryta jest prawdziwa wiedza o przeszłości ojca. O tym, gdzie był przed przybyciem do Surinamu albo jak wyglądał jego pobyt w kolonii, nie wie nic. On sam nigdy o tym nie mówi.