PREMIERY BIG BOOK FESTIVAL 2022 FORMIKARIUM

„Nie wiem, skąd się wziąłem. Z nocy, mgły, z niepamięci? Z tajemniczych szmerów, niewyraźnych, zamazanych obrazów, dziwnych zapachów? Nie wiem. Ale było mi z tym dosyć dobrze i o niczym myśleć ani niczego sobie przypominać nie chciałem, choć podobno miałem już cztery i pół roku. Byłem, bo byłem. Kładłem się spać, wstawałem, piłem mleko i jadłem chleb z kukurydzy. Ubierałem się, stałem koło okna i patrzyłem na podwórze. Widziałem wszystko, co było dookoła mnie i słyszałem mowę ludzi, szczekanie psów i śpiew ptaków. Mój ojciec był jeszcze wtedy na wojnie i żyliśmy tylko we trójkę, z matką moją i babką, czasem tylko odwiedzał nas kulawy i łysy, ale w wielkim słomkowym kapeluszu pan Dobrucki, który był nauczycielem, chociaż nie uczył 

w żadnej szkole, tylko łowił ryby. Pan Dobrucki, idąc na ryby, przeważnie po południu, zatrzymywał się koło naszego domu, ustawiał dwa długie, białe wędziska tak, że opierały się o dach i widać je było przez okno, wchodził do nas i pił herbatę. Czasem, jak była bardzo ład-na pogoda, ja z babką odprowadzaliśmy pana Dobruckiego na ryby, ale zawsze tylko do starego dębu, który rósł na samej krawędzi brzegu tak, że niektóre korze-nie wisiały w powietrzu. Przysiadaliśmy na chwilę pod dębem, pan Dobrucki palił papierosa, potem brał swoje wędziska i schodził w dół. W tym miejscu, gdzie rósł dąb, kończyły się pola, urywały się nagle, droga skręcała, schodziła w dół i ginęła wśród łąk, krzaków i szuwarów. Patrzyliśmy z babką na pana Dobruckiego, widzieliśmy, jak przechodził przez łąkę koło stada czerwono-białych krów, które pasły się albo leżały. Kiedy pan Dobrucki mijał je, odwracały za nim głowy. Póki pan Dobrucki szedł przez łąkę, widać go było bardzo dobrze i nie było żadnych wątpliwości, że to jest on. Robił się wprawdzie coraz mniejszy, ale ciągle wiedzieliśmy, że to jest pan Dobrucki. Ale potem pan Dobrucki wchodził w wysokie trawy i robił się coraz krótszy, później widzieliśmy już tylko jego wielki kapelusz migający wśród krzaków, wreszcie przestawaliśmy go całkiem widzieć, tylko czasem z miejsca, w którym zniknął, zrywały się dzikie kaczki, po dwie, albo całe stada mniejszych ptaków, które nazywały się podobno bekasy, zataczały w powietrzu koła, coraz wyższe, stawały się coraz mniejsze i znikały na tle nieba.”